Nie mów nigdy mi, że nie lubisz żyć.

Od wielu dni brakowało mi tego miejsca.
Chciałem tutaj wpaść i zostawić coś z siebie.
Brak czasu. Brak sił. Brak entuzjazmu, polotu, inspiracji...
Jednak te kilkanaście bajtów w oceanie internetu ma dla mnie ogromną wartość sentymentalną.

/Dziękuję Ci za to, że wklepujesz ten adres do swojej przeglądarki, nawet wtedy, gdy od paru miesięcy nie dawałem najmniejszego znaku życia. Nie lubię pisać do szuflady. W zasadzie nigdy tego nie robiłem./
_______________________________________________

Jadę pociągiem i pytam się siebie
 - czy to właśnie TEN?
bo może stuktuktukotam w dobrą stronę, ale na którymś z kolei rozjazdów rozczaruję się...
patrząc na oddalającą się stację-matkę.

i pytam: czy to TEN
 ale nikt nie odpowiada.
a gdzie chcesz pan dojechać?

Nie wiem...

***

a kiedy trafię już na TEN,

TEN mój, przeznaczony mi pociąg,

wsiądę.

zapytam raz jeszcze: TEN to, nieprawdaż?

 - Tak - odpowiesz - TEN to, i w kierunku dobrym jedziesz,

   ...ale zwrot nie TEN.

_______________________________________________

Wróg Bruk.

A na peronie chustka jeno,

od spodu przedziwnie naciskana przez bruk.

Bruk nieskładny. Bruk wrogi.

Nieswój bruk to był.

Przesiąkł był samotnością, złością,

a i bezczynnością zwykł.

-ości wszelkich, kaleczący, wiele ów bruk miał.

I tylko przechodzień spontanicznie rzucił się nań.

W geście powitania wyciągnął ręce,

 padł w tenże bruk.

Ale bruk w pojednania geście

 dał mu chustę swą.

Na otarcie.

 Na pożegnanie.

  Na znów.

Tylko czy nasz bruk

wróg - niewróg

Zasłużył przy powitaniu

na soczyste 'rwa!

z przechodnia ust?