"Jak wilk lub jak astronom patrzają na niebo.
Inny jest wzrok pasterza, kochanka, poety."
Dziady cz. IV, w. 553-554
"Kto za życia choć raz był w niebie,
Ten po śmierci nie trafi od razu."
w. 1280-1281
Inny jest wzrok pasterza, kochanka, poety."
Dziady cz. IV, w. 553-554
"Kto za życia choć raz był w niebie,
Ten po śmierci nie trafi od razu."
w. 1280-1281
Wołam do siebie: uciekaj!
I pytam się: czy dokąd, czy skąd?
Czy chcę opuścić to miejsce, stan, środowisko i czy ważny jest tylko cel,
Czy może jestem spełniony i wszystko mi pasuje, a na usta ciśnie się pełne zdziwienia "stąd?"
Jestem emocjonalną chimerą. W ciągu tygodnia jestem w stanie rozbić się o zwątpienie, przekonanie, ekstazę i smutek. Tygodnia? Przyrostek [tygo-] jest raczej zbędny.
Trudno jest mi to przyznać, ale potrzebuję spotkania z naturą i to niekoniecznie tą dwunożną.
Wielcy poeci czasów przeszłych tak dużo miejsca jej poświęcali w swoich dziełach, a tematy związane z człowiekami po częstokroć poruszali tylko po to, by powiązać koniec z końcem.
Patrzę na jeden z moich ulubionych obrazów, tj. "Niby nic, a jednak tuje" [z okna widzę potężny żywopłot z tui - przyp. MM.] i wspominam.
I myślę o sobie. O Tobie. O nas.
O tych pięknych momentach razem.
Sam na sam. I w tłumie też.
I myślę o tych podnoszących na duchu słowach z Twoich ust.
I o tych gorzkich też...
I o łzach, do których ciężko jest się przyznać.
I o radościach, o których trąbiłem naokoło.
Pamiętam, że trudno było mi coś ukryć przed Twoim spojrzeniem.
Czy to dobrze? Nie wiem.
Wiem, że działo się tak, bo byłem/jestem dobrze Ci znany.
Zawsze dziwiłem się, temu że nie znasz słowa "niemożliwe".
W końcu przestałem zadawać powtarzające się pytanie "dlaczego mnie spotkało takie szczęście?",
a po prostu zacząłem wypełniać, choć omylnie, Twoje Słowo.
Dzięki Ci Jahwe.
Amen.
