Nasze miejsce

"Jak wilk lub jak astronom patrzają na niebo.
Inny jest wzrok pasterza, kochanka, poety."
 Dziady cz. IV, w. 553-554

"Kto za życia choć raz był w niebie,
Ten po śmierci nie trafi od razu."
w. 1280-1281

Wołam do siebie: uciekaj!

I pytam się: czy dokąd, czy skąd?

Czy chcę opuścić to miejsce, stan, środowisko i czy ważny jest tylko cel,

Czy może jestem spełniony i wszystko mi pasuje, a na usta ciśnie się pełne zdziwienia "stąd?"

Jestem emocjonalną chimerą. W ciągu tygodnia jestem w stanie rozbić się o zwątpienie, przekonanie, ekstazę i smutek. Tygodnia? Przyrostek [tygo-] jest raczej zbędny.

Trudno jest mi to przyznać, ale potrzebuję spotkania z naturą i to niekoniecznie tą dwunożną.

Wielcy poeci czasów przeszłych tak dużo miejsca jej poświęcali w swoich dziełach, a tematy związane z człowiekami po częstokroć poruszali tylko po to, by powiązać koniec z końcem.

Patrzę na jeden z moich ulubionych obrazów, tj. "Niby nic, a jednak tuje" [z okna widzę potężny żywopłot z tui - przyp. MM.] i wspominam.

I myślę o sobie. O Tobie. O nas.

O tych pięknych momentach razem.

Sam na sam. I w tłumie też.

I myślę o tych podnoszących na duchu słowach z Twoich ust.

I o tych gorzkich też...

I o łzach, do których ciężko jest się przyznać.

I o radościach, o których trąbiłem naokoło.

Pamiętam, że trudno było mi coś ukryć przed Twoim spojrzeniem.

Czy to dobrze? Nie wiem.

Wiem, że działo się tak, bo byłem/jestem dobrze Ci znany.

Zawsze dziwiłem się, temu że nie znasz słowa "niemożliwe".

W końcu przestałem zadawać powtarzające się pytanie "dlaczego mnie spotkało takie szczęście?",

a po prostu zacząłem wypełniać, choć omylnie, Twoje Słowo.

Dzięki Ci Jahwe.

Amen.